No artigo de hoxe quero facer unha reflexión sobre a violencia de xénero na adolescencia. Como pai dunha nena de 2 anos e como educador musical de adolescentes, estou moi preocupado polo tema, xa que os medios adoitan a crear alarma social no incremento das actitudes machistas.
Déixovos unha ligazón a un artigo que me resultou interesante do que fago un comentario crítico. Non dubidedes en darme a vosa opinión na caixa de comentarios do artigo.
COMENTARIO:
Como mestre de música de
adolescentes con discapacidade intelectual, veño observando conductas sexistas nalgúns
mozos (xestos obscenos explícitos), que mozas semellan non só velo como algo
normal, senon que incluso o agradecen. Por iso quixen traer a colación o tema
da violencia machista na adolescencia.
O titular da nova resulta
se cabe pretencioso cun sesgo sensacionalista, xa que asegura que a violencia
de xénero entre adolescentes creceu un determinado porcentaxe con decimais. A
realidade non é outra que a “Junta de Andalucia” atendeu en 2015 a 129 vítimas
de violencia de xénero, un 37,2% máis que no ano anterior 2014. Pregúntome os
milleiros de vítimas que quedarán por atender.
Dende o punto de vista científico, 22 mozas (vítimas) e 6 mozos (agresores), son unha mostra insuficiente. Sería preciso un sondeo amplio de adolescentes de diferentes clases socias e etnias (polo carácter transversal e universal de violencia machista). Non obstante, a nova recolle estereotipos dos roles de xénero moi extendidos na aínda sociedade patriarcal e androcéntrica na que vivimos. Da muller, que ama con sufrimento a un líder chulo, co que mantén prácticas sexuais non desexadas por amor, e que admite que a controle. Do “home” que non é machista, pero… Pero creen que ás mulleres lle impresionan o diñeiro e o poder, que os celos son signos de amor, e que por levar certas prendas son facilonas.
Penso que moita culpa
teñen desta situación, os contos de fadas (mozas rescatadas por príncipes), a
publicidade (sexista), e como non a televisión (transmisora de prexuizos de
toda clase). Tamén o proceso de socialización diferencial de xénero no que
moitas veces familia e escola interveñen.
Ante isto, a solución é: a
educación, apoiada por políticas activas; unida a unha concienciación da busca
dun amor baseado: na liberdadae, no respecto, na relación simétrica de parella,
e na igualdade; onde ambas persoas crezan en plenitude.
Ningún comentario:
Publicar un comentario